در جواب به سوالي كه در پاسخ كامنتم نوشته اي...

بله

با افتخار

يه روز توي خونه خاله نشسته بوديم.

مامان و بابا و خاله و بقيه بزرگترا ميخاستن برن خونه يكي از آشناها...
قرار شد بقيه بمونن خونه. قرار شد ناهارمون رو هم همين‏جا بخوريم. قرار شد اونا هم ناهارشون رو همون جا بخورن.

من بين حرفا گفتم: آره شما بزرگترا بريد، ما بچه‏ها هم اين‏جا مي‏مونيم.
مريم گفت: وا! يعني تو هم خودت رو بچه حساب مي‏كني؟ گفتم: آره.

از عجايب روزگار اينه كه من و مريم هر دومون جدي حرف مي‏زديم.

همين

سلام
دلت را اگر بسپاري به وسعت ملکوتي ياريش ، آرام مي شوي ... اگر معتقد باشي روزيت (مادي و معنوي و حسي و ... ) دست اوست و اينکه
آنچه بهمان وعده داده شده را بايد در آسمان بجوئيم نه در زمين آنوقت آنقدر آرام مي شويم !! خوش به حال او که از کرده اش اطمينان دارد !! پيدا مي شود همچين شخصي ؟!!!

به اميد آسمان آبي فردا ...