به هوای عمق آب، آدم گاهی با سر شیرجه می‏زند و انتظار دارد مدتی طول بکشد تا به پایین آب برسد و باز به سطح آب برگردد. امید دارد که این آب عمیق مدت‏ها برایش ناشناخته باشد و هر بار که در آن شیرجه می‏زند، بخش جدیدی از آن را کشف کند. انتظار دارد که همیشه احساس کند که این آب جای جدیدی دارد که بشود آن را کشف کرد و به آن فکر کرد ولی...

ولی وقتی سرت ناگهان به کف ‏‏آب بخورد و درد تمام وجودت را پر کند متوجه می‏شوی که اشتباه فهمیده‏ای. دیگر اصلا دلت نمی‏خواهد توی این آب شنا کنی؛ چون همیشه مجبوری توی سطح باشی. شنای توی عمق صفای دیگری دارد. چه خوبه آدم‏ها عمیق باشند. می‏خوام یکی از دوستام رو بذارم کنار. عمق نداشت. سرم خورد به کف شخصیتش!

پی‏نوشت:
حالا گیر نده که چرا دوستت رو ول می‏کنی. ولش نمی‏کنم فقط می‏ذارمش کنار؛ فقط از متن زندگیم رفت بیرون. یعنی رابطه‏م باهاش محدود شد. نگران نباش تو نیستی. یکی دیگه‏ست!