سلام
حالا يه سئوال: فرض كنيد اصولا تو جايي كه از اول ميخواستيد نباشيد.. مثلا دوست داشتيد مهندس باشيد ولي چشم باز كرديد و ديديد كه كاسبيد! يا ميخواستيد نويسنده بشيد يهو متوجه شديد كه مهندسيد.. حالا تو يه همچين وضعيتي با چه انگيزه اي آدم ميتونه رو پنجه پاش بلند بشه و نگاه كنه تا بتونه بهتر بشه؟
به نظر من در درجه اول از اولين روز تصميم گيري بايد به آدم حق انتخاب بدن تا بعد وقتي به جايي رسيد كه خودش ميتونه و بايد براي خودش تصميم بگيره ، به قول شما با چشم باز تصميم بگيره ... يعني آدم بايد بتونه به قول شما به خودش احترام بذاره تا بعد بتونه خودشو درست ببينه
نميدونم تونستم منظورمو درست بگم يا نه... ولي اگه از اين زوايه بهش نگاه كنيد چي ميگيد؟
