يه روز توي خونه خاله نشسته بوديم.

مامان و بابا و خاله و بقيه بزرگترا ميخاستن برن خونه يكي از آشناها...
قرار شد بقيه بمونن خونه. قرار شد ناهارمون رو هم همين‏جا بخوريم. قرار شد اونا هم ناهارشون رو همون جا بخورن.

من بين حرفا گفتم: آره شما بزرگترا بريد، ما بچه‏ها هم اين‏جا مي‏مونيم.
مريم گفت: وا! يعني تو هم خودت رو بچه حساب مي‏كني؟ گفتم: آره.

از عجايب روزگار اينه كه من و مريم هر دومون جدي حرف مي‏زديم.

همين