سلام
به نظر من يه راه ميانه هم هست ولي بايد به چند نكته توجه داشته باشيم:
اول: هر كه چه دارد الزاما از راه طلبگي و شهريه اش به دست نياورده بلكه شايد ارث پدري يا تجارتي يا كسب حلال ديگر باشد و كسي حق ندارد به صرف بهرمندي شخصي او را متهم به استفاده از بيت المال و پول دولت كند.
دوم: بين زندگي علي _ عليه السلام _ و روش ابوذر و آنچه از برخي ائمه ديگر همچون امام صادق _ عليه السلام _ نقل شده است يك تفاوتهاي ظريفي هست. به عنوان نمونه امير المؤمنين خليفه مسلمين بودند و امام صادق _ عليه السلام _ خير.
سوم: ضمنا بين ترك دنيا و افراط در بهرمندي از آن نيز حد فاصلي هست كه شايد بشود از آن به بهرمندي در حد شأن و عرف ياد كرد .
به ياد داشته باشيم كه طلبه نيز موظف است تا به شأن واقعي خود در جامعه و خانواده توجه داشته باشد گاهي تفريط اطرافيان را زده مي كند و گاهي افراط . افراط و تفريط هم كه كار آدم جاهل است .
يك عالم بايد شؤنات مختلفي را در نظر بگيرد با توجه به اينكه بعد از انقلاب مردم ما طلبه ها را حتي در سطوح پايين شريك در حكومت مي دانند بايد طلبه توجه داشته باشد كه تا اندازه اي كه امكان دارد اين نظر را تغيير دهد و الا رفتاري در شأن اين برداشت عرفي داشته باشد.
و از سوي ديگر خانواده و رفاه نسبي آن كه در آسلام هم بسيار به آن توصيه شده است بايد در نظر گرفت.
از اينكه مطلبم طولاني شد معذرت مي خواهم.