از خودم شروع می کنم:
طلبه‏ هستی و وقتی می‏خوای برای آینده‏ت تصمیم بگیری به استاتیدت نگاه می‏کنی و مثلا به این فکر می‏کنی که بین علوم حوزوی توی کدوم رشته کار کنی. فلسفه بخونی یا فقه و اصول یا این که در وادی تبلیغ یا مثلا تفسیر سرمایه‏گذاری (با «ز» نیست؟) کنی.

یا دانشجویی و فکر می‏کنی که علوم انسانی بخونی یا این که بری تجربی و دکتر بشی و از این حرفا یا اصلا بری توی وادی هنر و هنرمندی و پس‏فردا کارگردان یا بازیگر تئاتر بشی. یا این که اصلا بری توی علوم مهندسی و سر از ساختمان سازی و این مدل کارا در بیاری.

یا شاید کاسبی و به این فکر می‏کنی که توی کدوم زمینه سرمایه‏ت رو خرج کنی تا بهتر نتیجه بده. با خودت می گی برم توی کار تولیدی یا این که تجارت کنم یا این که بری توی وادی مشاغل کوچیک زودبازده و این جور کارها یا اصلا برم از خارج از کشور جنس وارد کنم و هزار جور فکر دیگه.

ولی وقتی سرت رو از بین همسلک‏های خودت بیاری بالاتر و یه نگاه دورتری به دور و بر خودت بکنی می‏بینی واااای که چه قدر سبک‏های زندگی زیادن. می‏بینی وااااای که چه قدر بعضی دانشجوها از مسائل دینی بی خبرن یا این که می‏بینی واااای که چه قدر بعضی طلبه ها از بعضی علوم جدید بی‏اطلاع موندن یا حتا می ری بین کاسب‏ها یا سرمایه دارها می‏بینی واااای که چه قدر بعضی‏شون از تخصص فاصله گرفتن و به خاطر کار بدون  تخصص چه قدر سرمایه‏شون رو از دست می‏دن یا این که پول‏شون راکد می مونه.

سرت رو از بین دور و بری‏هات بیار بالاتر و قشرهای دیگه جامعه رو هم ببین. ببین که دانشجوهای خوب چه طور توی رشته‏های خودشون تخصص پیدا می‏کنن، ببین که چه طور طلبه‏های خوب به خاطر ارتباط خوبشون با خدا و دین، زندگی آروم و لذت بخشی دارن، ببین که بعضی از بازاری ها و کاسب‏های خوب به خاطر شرح صدر بالاشون یا به خاطر تجربه‏های به درد بخورشون می‏تونن کار یک متخصص رو به خوبی انجام بدن.

روی پنجه ی پاهات بلند شو. بذار چشمات یه وجب بیان بالاتر. بذار چشمات گزینه های بیشتری رو ببینن. به خودت احترام بذار، نذار محیط زندگی‏ت و پیش‏فرض های ذهنی‏ت مسیر زندگی‏ت رو مشخص کنه. برای خودت حق انتخاب قائل شو...