این روز‏ها که می‏رسه موقع دعا کردن یه کمی می‏ترسم. یه مقداری گفتن «اللهم عجل ...» برام مشکل می‏شه. نمی‏دونم اسم عبدالله‏بن‏عباس و عبدالله‏بن‏جعفر رو تا حالا شنیدین یا نه. این دو تا از علما‏ء زمان امام حسین بودند. کسانی بودند که پیامبر رو هم درک کرده بودند و واقعا هم نمی‏شه گفت که از محبت اهل بیت هیچ نصیبی نداشتند. ولی با همه این حرف‏ها دنبال امام حسین نیومدند. توی مدینه موندند به امید این که اسلام رو برای مردم تبیین کنند. چهار تا مسئله بگن.

این‏ها بزرگان اون زمان بودند و اشتباه رفتند. به قول آقا، آدم باید نقشه دستش باشه و الا راه رو گم می‏کنه. این همه حرف رو برای این زدم که راحت نشینیم و بگیم خدا فرج آقا رو برسون. راحت خودمون رو نذاریم در مقابل یه سری آدم‏های کافر و ملحد که با امام دشمنی می‏کنن. روز عاشوراء فقط یزید ملعون نبود که با امام حسین جنگید و جهنمی شد؛ یه سری هم بودند که توی مدینه موندند و آقا رو تنها گذاشتند. از اون بدتر، یه سری تا خود کربلا هم اومدند و اون آخرهای کار برگشتند.

امام زمان که میان معروفه می‏گن «بلاء عظیم». یعنی امتحان بزرگ. این عبارت معصومه نه یه آدم معمولی. وقتی معصوم می‏گه امتحان بزرگ، معلومه خیلی سخته. این روزا امیدم همینه. همینه که با همین عزاداری‏ها نقشه رو پیدا کنیم. نقشه اگه نباشه گم‏گور می‏شیم. این ده روزه به اون دو تا عالمی که امام حسین رو یاری نکردند بیشتر فکر کنید تا به یزید شراب‏خوار میمون‏باز. این جوری بیشتر به عزاداری احساس نیاز می‏کنید.

اللهم عجل لولیک الفرج