فیلم بچه‏های‏ابدی روی تماشاگران خیلی تاثیر گذاشته بود و همه داشتند تعریف می‏کردند و توی صندوق رای، نظر خوب می‏دادند. ولی من از دست فیلم اعصابم خرد شده بود به خاطر این که چند تا اشکال اصلی داشت. اول این که خوب تعلیق رو ایجاد می‏کرد و پرورش می‏داد، ولی سر نقطه بزن‏گاه که باید به اوج می‏رسید، با یک اتفاق و تصادف حلش می‏کرد. تعلیق اولش این بود که آیا خانواده دختر موافقت می‏کنند که دختر‏شون با پسری ازدواج کنه که یه برادر معلول داره یا نه. خب اون‏ها به شدت مخالف بودند واجازه نمی‏دادند و شدت مخالفت به حدی بود که به صورت یک تعلیق جدی تبدیل شده بود و انتظار می‏رفت که اگر قراره (مثل همه فیلم‏های ایرانی)‏ آخرش موافقت بکنند و نظرشون عوض بشه، به خاطر یک عامل قوی این اتفاق بیفته. ولی توی محل کار پدر دختر، اون لحظه‏ای که خیلی می‏تونست سرنوشت ساز باشه، پدر می‏گه:‏ «خب شما که تصمیمتون رو گرفتین و ... من غیر از موافقت چه کاری می‏تونم بکنم!». این یعنی که کارگردان از زیر بار تعلیقی که ایجاد کرده فرار می‏کنه و نمی‏تونه فرجام مناسبی براش پیدا کنه.

دومین تعلیق وقتی بود که برادر معلول پسر، از آسایشگاه فرار می‏کنه و می‏ره توی خیابون‏ها. و این سوالی بود که بالاخره چه طوری پیداش می‏کنن. ولی در نهایت می‏بینیم که بعد از ده-پونزده دقیقه دنبال کردن سرگردانی این بچه‏ توی خیابون‏ها توسط مخاطب، بچه‏ تصادف می‏کنه و می‏ره بیمارستان و فرداش هم برادرش میاد بیمارستان بالای سرش. همین.

نتیجه اخلاقی فیلم این شد که بچه‏های معلول را به آسایشگاه نفرستیم و سرپرست‏های خوبی باشیم. نتیجه‏ی دیگر این که با ازدواج دو نفر که همدیگه رو دوست دارند مخالفت نکنیم. همین. تازه ایراد‏های دیگه فیلم رو دیگه بی‏خیال. چیزایی مثل طولانی بودن وحشتناک سکانس‏ها و کلیشه‏ای بودن خیلی از گفت‏و‏گوها و پرداخت ناقص شخصیت مهمی مثل خانم‏ بهرام و ... .

خلاصه بعد از فیلم اومدم این حرفا رو به خانم درخشنده بزنم، و البته زدم؛ ولی بعد پشیمون شدم چون همه داشتند به‏به و چه‏چه می‏کردند که چه فیلم خوبی بود و کیف کردیم و ... . آدم چی‏ بگه دیگه؟! ملت داشتند به خاطر بار احساسی که فیلم داشت، تمام نقاط ضعف فیلم رو فراموش می‏کردند. یکی به داد من برسه!