یه بار هم سر کلاس فلسفه‏هنر به همین مشکل برخورد کردیم. همه‏ی بچه‏ها طلبه بودن و به شدت به این عقیده قائل بودند که اسلام دین کاملیه و باید در مورد هر مسئله‏ای خودش نظریه‏ی تاسیسی داشته باشه. خب این‏جا بود که به این مشکل برخورد کردیم که هنر، یا حداقل بیش از نود درصد هنرها اسلامی نخواهند بود چون به جز خطاطی که تشویق مستقیم به آن شده، هنر دیگه‏ای رو نداریم که ائمه به خود آن توصیه کرده باشند. تازه خیلی از اون‏ها که نهی هم دارند مثل موسیقی و پیکرتراشی.

استاد سید رضی موسوی می‏گفتند بهتره که با نگاه حداقلی به قضیه نگاه کنیم؛ به این معنا که اگر هنری با قوانین دینی ما منافاتی نداشت و مخالف احکام اسلامی نبود، اگر بتونه مفهوم خوبی رو برسونه هنر اسلامی محسوب می‏شه. شاید با این فرض بتونیم داستان‏نویسی، فیلم‏سازی، نگارگری، موسیقی و ... رو با حفظ همون شرط، یعنی عدم تنافی با دستورات اسلامی، هنر اسلامی بدونیم. که خب طبیعتا دو شرط بالا در همه مصداق‏های این هنرها وجود نداره و به طور قطع موسیقی غیر اسلامی، نگارگری غیر اسلامی داریم.

هنوز مطمئن نیستم که این طرز برخورد با قوانین اسلامی درست باشه یا نه ولی فعلا کج‏دار و مریز دارم توی برخورد‏های اجتماعی، رسم و رسوم، آداب معاشرت، لباس پوشیدن، مدل مو، مسائل اقتصادی و ... همین طور عمل می‏کنم. یعنی با نگاه حداقلی. چون توی این تعطیلات عید نوروز با داداشم زیاد از این بحث‏ها داشتیم که آیا خیلی از این رسم و رسوم نوروز اسلامی هست یا نه. مثل عیدی دادن، شکل پذیرایی، هفت‏سین و ... . در مورد بعضی از اون‏ها به همین روش به نتیجه‏ی اثباتی رسیدم. مثل عیدی دادن که تحت عنوان هدیه دادن قرارش دادم. یا دید و بازدید که دستور صریح داریم. ولی خداییش هر کاری کردم با سفره هفت‏سین نتونستم کنار بیام. یا سیزده‏به‏در که دیگه واقعا خنده‏دار به نظر میاد.

البته اصل قضیه از کت‏وشلوار خریدن من شروع شد که داداشم می‏گفت به نظر تو این لباس اسلامی هست یا نه. من هم کلی صغرا و کبرا چیدم که در شرایط فعلی و عرف فعلی جامعه‏ی ما یکی از اسلامی‏ترین لباس‏ها کت‏و‏شواره! البته شاید هر کس دیگه‏ای هم که هفتاد-هشتاد تومن برای لباس‏ پیاده شده بود همین حرف رو می‏زد، مخصوصا توی شهر ما!