میلاد امام حسین علیه السلام،‏ حضرت عباس سلام الله علیه، و حضرت امام زین العابدین علیه السلام مبارک باد.

--------------------------------------------

علی رضا (هم کوپه ای مسیر برگشت از مشهد) می گفت:‏ یعنی تو واقعا حال نمی کنی اگه یه 206 با کلاس داشته باشی و با دوستات تابستون برین شمال حال کنین؟‏

گفتم:‏ چرا. ولی لذت زندگی من این چیزها نیست. توی زندگی من خیلی چیزها هست که بیشتر از داشتن یک ماشین مدل بالا و یه ویلا توی شمال برام لذت داره.

گفت:‏ مثلا چی؟

گفتم: مثلا همین که از دیشب تا حالا دارم با تو و امیر در مورد چیزهای قشنگ و خوب صحبت می کنم. باور کن اگه دوست خوبی داشته باشم ارزشش و لذتش برام خیلی بیشتر از داشتن یک ماشین مدل بالاست با دوستای ناجور. ببین من هم هر سال تابستون با دوستام میایم شمال ولی تفریح های ما با تفریح های شما خیلی فرق داره. و من فکر می کنم شما خودتون رو از خیلی لذت ها محروم کردین.

گفت:‏ یعنی چی؟‏ آخه شما که همه کارا رو برای خودتون حروم کردین دیگه واسه لذت بردن چیزی باقی نمی مونه.

گفتم:‏ من و دوستام اهل دود و دم و موسیقی حروم و خدای نکرده ارتباط با نامحرم نیستیم ولی من فکر می کنم لذت سفر به اینه که وقتی از سفر برمی گردی روی دوشت احساس سنگینی نکنی. احساس نکنی یکی  (خدا)‏ از دستت ناراحته. وجدانت اذیتت نکنه. می دونی مثل چی؟‏ دقیقا مثل دو تا بچه ای می مونه که بدون اجازه مادراشون رفتن توی کوچه و دارن فوتبال بازی می کنن. خب این لذت داره ولی یه جور دیگه هم می شه. می شه همین دو تا بچه دست خانواده هاشون رو بگیرن و برن توی پارک و همون طور که پدر و مادر از دور دارن با لبخند نگاهشون می کنن، فوتبالشون رو بازی کنن. لذت کدومش بیشتره؟‏ دومی بیشتر حال نمی ده؟‏

-----------------------------------------

ولی واقعا چه کیفی داره که وقتی داری تفریح می کنی و از زندگی ت لذت می بری احساس کنی امام زمان از دور داره نگات می کنه و بهت لبخند می زنه. من فکر می کنم این احساس خلاف کار نبودن لذتش از خود تفریح بیشتره. امیدوارم علی رضا و امیر و همین طور محمود،‏ حرفایی که با هم زدیم رو فراموش نکرده باشن.