حرف اگه حرف باشه و نفس اگه نفس باشه با یکی دو جمله، با یکی دو دقیقه وقت، با یکی دو نگاه،‏ حتی اگه از تلوزیون سیاه و سفید ساندویچی باشه اثرش رو می ذاره.

پریشب از کنار ساندیچی سر کوچه‏مون رد می شدم. هوس کردم یه ساندویچ بگیرم. رفتم داخل. تا اومد آماده کنه نشستم روی صندلی و حواسم رفت به تلوزیون.           

حاج علی‏رضا داشت از امام زمان می گفت:‏ «اون قدر زود دل می بنده بهت!‏ اون قدر سخت دل می‏کنه! اون قدر راحت عاشقت می‏شه! تو توی عالم خودتی فکر می‏کنی باید بری منت امام زمان رو بکشی! کجای کاری؟! باور کن وقتی مهدی فاطمه این چراغونی‏های نیمه شعبان رو می بینه اشک از چشمای نازنینش جاری می‏شه می گه خدا چی می شد که اگه من الان می رفتم قاطی اینا!»

چند دقیقه بیشتر نشد. بعدش هم برنامه تموم شد. همه‏ش 3 دقیقه. ولی ریخت به هم همه چیز و رفت. هنوز توی قم خیلی از چراغونی ها هست و باز نکردن. از مغازه که اومدم بیرون چشمم که افتاد به ریسه های لامپ اشک توی چشمام جمع شد.