وقتی استادت را خیلی دوست داشته باشی، وقتی برای رسیدن به کلاسش خیلی فرصتی نداشته باشی، وقتی مجبور شده باشی به خاطر جور شدن سه مسافر دیگر، چهل و پنج دقیقه در ماشین منتظر بمانی، دیگر حوصله‏ی قانون‏مند بودن راننده را نداری؛ حوصله‏ی این که داخل شهر از شصت کیلومتر بیشتر نرود و پشت هر چراغ قرمزی ترمز کند و سبقت از راست نگیرد و همیشه از بین خطوط حرکت کند و در اتوبان از صد و بیست تا بیشتر نرود و هزار کار قانونی دیگر!

امروز به حس قانون‏مداری‏ای که تا کنون داشتم بدگمان شدم. امروز فهمیدم که هنوز آن‏قدرها به قانون پایبند نیستم که اگر مزاحم رسیدنم به کلاس شود نقضش نکنم. ولی خب همه‏ش تقصیر استاد رامین است. اگه در طول این ده پانزده جلسه‏ای که باهاش کلاس داشته‏ایم همه‏اش لبخند نمی‏زد، اگر احساس نمی‏کردم که با یک جلسه غیبت، یک عالم از مطالب را از دست می‏دهم، اگر از نود دقیقه‏ی کلاسش این طور مفید استفاده نمی‏کرد، و اگر این همه خصوصیت خوب دیگر را نداشت حداقل در این چند ماه یک جلسه کلاسش را غیبت می‏کردم. اگرچه به بهانه بارش برف و سرمای هوا باشد. مثل این همه کلاسی که به همین بهانه‏های کوچک دو در کردم.

استاد باید خوردنی باشد!