خوشگلی یه چیزیه که خیلی ها به‏ش می‏بالند و خیلی‏ها حسرتش رو می‏خورند. جلوی آینه بعضی‏ها به خودشون لبخند می‏زنند و بعضی‏ها اشک‏شون در میاد یا از دست خودشون اعصاب‏شون می‏ریزه به هم. حالا تو جلوی آینه می‏خندی یا حالت گرفته می‏شه؟

ولی تا حالا دیدی گاهی وقت‏ها یه آدم خوشگل رو می‏بینی و متوجه هم می‏شی که خوشگله (چشمش، ابروش، دماغش،...) ولی انگار به دل نمی‏شینه و حتا انگار خیلی وقت‏ها آدم بدش هم میاد و همین طور گاهی وقت‏ها یه آدمی رو می‏بینی که اصلا خوشگل نیست ولی یهویی توی دل آدم خالی می‏شه، یه چیزی توی دل ادم تالاپی می‏افته پایین، آدم دلش می‏خواد بره بغلش کنه. دلش می‏خواد جلوی جمع آبروی خودش رو ببره و بگه دوستت دارم. تا حالا دیدی؟‏ دیدی دیگه اذیت نکن! خیلی فکر کردم که سر این قضیه چیه. دیشب وقتی یه نفر آدم زشت رو دیدم و رفت توی دلم فهمیدم علتش معصومیته. آره معصومیت. معصومیتی که اگه توی آدم‏های خوشگل نباشه اصلا توی دل آدم نمی‏رن. نمی‏دونما ولی شاید این که می‏گن نماز شب آدم رو خوشگل می‏کنه بال (به قول بیب بثل بادر!) هبین باشه!

یه سر به آیینه بزن! می‏خندی یا حالت گرفته می‏شه؟