یه کامپولوتر، با یه خطی اونترنتی پرسرعتی ای‏دی‏اس‏ال، این دور و ورا هست. البته قبلن‏ترا یه جایی دیگه بود حالا اومده‏س یه جایی بهتر. چرا بهتر؟ چون اومده‏س یه جایی که موقعی انجامی کارام می‏تونم پیچی رادیون را باز کنم و در حینی کار به برنامای رادیو جوان گوش کنم. اون‏ور که بود نی‏می‏شد چون صداش توی سالون می‏پیچید آ مردوم اذیت می‏شدند. کم‏کم صداشونم در میومد که اوووووی صداشا کم کن.

ولی حالا اومده‏س این‏وری ساختمون. یه‏دونه پنجره‏م کنارش هست که تا وازش می‏کنم همچین بادی خبی میاد که نگو آ نپرس. خیلی خبس. هوام کم‏کم دارد خنک می‏شِد. خلاصه، شبا قبل از رفتن، یعنی ساعتی هشت و خورده‏ی، میام سراغی کلرجی‏منا و یه سر و سامونی بش می‏دم. البته یه بارم صبحا که می‏خوام برم مدرسه سری راه می‏رم کافی‏نت، قبل از ظهرم که می‏خوام از کلاس برگردم می‏رم یه کافی‏نتی دیگه. بعد از ناهار هم گاهی وقت‏ها یه سری بهش‏ می‏زنم. بعدم که میام هنرگاه دیگه آخری کار باید حتما یه سری بش بزنم و الا شب درست خوابم نی‏می‏برد. بعدم که از هنرگاه اومدم بیرون که برم خوابگاه یهوی می‏رم کافی‏نت و دوباره یه تابی توی وبلاگی رفقا می‏زنم. ولی خب معمولا این‏جور مواقع کامنتم نی‏میاد.  

حالا از ما گفتن بود. مواظب باشیند که خیلی با دوستای وبلاگی‏دون رفیق نشین؛ چون که داغوندون می‏کنه. یعنی مجبوردون می‏کنه بیشتری پول تو جیبی‏دونا خرجشون کنید. از خرج کافی‏نت آ کارتی اشتراک گرفته تا خرجی مسافرتا و هدایا و ... و ... و... . از من عبرت بیگیرین. بازم انگار تب دارم... دارم هذیون می‏گم!